Suçumu sabit gördüm...

Karaladım yine, boş ve tertemiz bir sayfa daha. Bir, çatı arası merdiveninin, basamağı gibi, örümcek ağı kalbim.
Yosunlu taşlar yarenlik ediyor, uzak diyarlar yastık yorgan oluyor bana. Çok acı cekiyorum, bu her tarafı kapalı, dört duvar, beyinlerin arasında.
Çocuk olup umursamamak istesem de, delice atıyor yine kalbim ve olmuyor. Bilmem kaçıncı bu deneme, olmuyor.
Düşüyorum yavaş yavaş. Diz çöktüm artık! Titreyen bacaklarım nefes almıyor, kalbimde koşmuyor. Zamanı büken ben, büküldüm artık zamanın elinde.
Yüzbinlerce harf dolu bükülmüş bedenimin içinden bir kaçını seçip cümle kuramıyorum artık. Yargılandığım bu mahkemede Hakim olsaydım, tereddüt etmeden ASARDIM kendimi!