İki parmağımın arasındaki zerre...

İçimdeki sevgiyi anlatırken gezegenleri galaksileri aşıyorum hep.
Sığamıyorum evet...
Hissiyatı. kim anlatabilmişki hissettiği gibi..
O yüzden gidiyorum galaksiler ötesine...
Bulunan yazı ile, yaratılıştan var olan hissi kim anlattığını sanıyorsa aldanıyordur.
Hiç kimse kelimelerin güzelliğine aldanıp, varoluşun güzelliğini okuyup anladığını sanmasın.
İşte benim galaksilerim de bazen...
Kimselerin görmediği, ormanın derinliklerinde bir çiçeğin, ufacık yaprağındaki sabah çiği gibi berrak ve temiz, ufaklığı kadar kocaman ve masum.

Yazık ki Renk körüsünüz...
Duymuyorsunuzda belli frekanslar harici...
Hep aynı şeyleri tatmış, yemeği kurduğunuz sofralarda yemişsiniz...
Hissetmeden dokunmuşsunuz...
Ümide sarılıp, ölümle korkmuşsunuz...
Bütün bir insanlık mikron çapında bir delikten bakmışsınız...
Yargılıyorsunuz birde, İçinizdeki sinirle...
En yaşlınızın sinir gücü ne ki ?
Uyuduğunuz zamanları insan olarak sayıyorum. Siz uyurken yakınız sanırım sizinle...

Ukalanın dönüşü...
Ve sevgili bu sana değildi... Cephe gerisinde kal, savaşım değil seninle...