Pencereden, tersten bakmışım senelerce...

Beynimden çıkan bütün ellerimi çekiyorum yavaş yavaş dış dünyadan. Uzanılan binlerce köşe bucak yerden. Teker teker gidiyor hepsi. Aranmışlığın eksiği de yok aslında ama hala eksik birşeyler yapmışım gibi. Korkak bir sokak kedisi gibi artık beynimin elleri. Her sözde irkiliyor, kaçacağı yere bakarak tekrar sözlere dönüyor ellerim. Çok özlüyor insan, olmasını istediği geçmişi. Ne acıdır o da bir hayalden öte değil. Binlerce elden geriye kalan üç beş tane. Onlarda tecrübelerine bağlı olarak ümitsiz kanser hastası gibi. Koca dünya iyice ufalıyor artık. Kocaman bir beynim var sayenizde. Gezegenler rahat rahat sığar içine. Hal böyle iken düşünüyorum neden uğraşmışım, bu kadar ufak şeylerle! Albert Einstein`nın dediği gibi oldu sanırım.

Delilik: Aynı şeyleri tekrar tekrar yapıp farklı sonuçlar beklemek

. Sanırım senelerce bunu yapmışım. Artık ellerim beynimin içinde dolaşıyor. Bu durumda size göre içine kapanık biri oluyorum. Bir kaç elin bir tanesi de burası. Artık zaman acımıyor size!