Başım önde, el örmesi küçük hırkama bakıyorum...

Aynı evde değildik...
Aynı binada, aynı sokakta değildik...
Hatta aynı semtin çocuğu bile değildik...
Aynı ilçenin ve hatta aynı ilin bile insanları değildik...

Ama aynı "ayrı"nın içindeydik.

Aynı acının, aynı özlemin, aynı hasretin çocuklarıydık.
Kendi gerçekliğimden, senin hayal dünyana girmeye çalışırken ben,
Kendi gerçekliğinden, benim hayal dünyama giren sen...

İçinde sen olan herşeyin tek taraflı kahramanıydım ben.

Umuda çalışan, madenci gibiydi kalbim...
O siyahın içinde,
Parlak bir çift göz kadar temiz...
Nasırları da vardı elbet, acı çarpışmalardan...

Ama öyle bir ışıktın ki,
Her zerreden sızıp, girdin gönlüme...
Gözümle nefes aldım, ciğerlerime inat...

Ey sevgili...
Aşırı kırgın, Aşırı üzgün ve küskünüm...
Tek başıma manasız, anlamsız ve zamansızım...
Susuyorum, duymuyor, konuşmuyor, dinlemiyorum...
Kendime küstüm bu suskunluklarda...
Bir cümleme hasret kalbim...
Halbuki, ufak bir çocuk eliydi ellerim...
Zifir karanlığa uzanmış...
Umutsuzca, zamanın eline tutunmaya çalışıyordu...
Boş kalan çocuk ellerimdenmidir bilinmez...
Zamanın yokluğu, düşürmüştü Umut olan başımı...
Çok zamansızdı bu zamansızlıklar...

Halbuki doğalı bir gün bile olmamıştı...
Yanlış yerde ve mekanda açtığım gözlerimi...
Doğru yanlışta kapatacağımı biliyorum...
Çok uzak ve derinlerden haykırıyorum...
Ben bile duymuyorum...
Böyle olmamalıydı biliyorum...
Ey sevgili olmamalıydı...
Sevgili...
Sev...
Se..
S.